ارتباط افسردگی و کیفیت زندگی در پرستاران : کاربرد مدل تحلیل مسیری

چکیده مقدمه: پرستاران به دلیل ماهیت کاری همیشه مستعد به خطر افتادن سلامتی شان هستند. پرستارانی که از سلامت روانی و جسمی مناسب برخوردار نباشند، به درستی قادر نخواهند بود که مراقبت های مطلوبی از بیماران به عمل آورند. هدف: این مطالعه با هدف شناسایی عوامل مؤثر با افسردگی و کیفیت زندگی پرستاران شاغل در بیمارستان شهر ایلام بوده که با استفاده از مدل تحلیل مسیری اجرا گردیده است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی می باشد، که روی همه پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر ایلام در سال ( 1390ا) ا نجام شده است. پرسشنامه های استاندارد افسردگی بک 21 سوالی (bdi= beck depression inventory) و کیفیت زندگی(short form-qol12) و پرسشنامه متغیر های دموگرافیک برای گردآوری داده ها بکار رفت. برای آزمون مدل علیتی، تحلیل مسیری به کار گرفته شد. برای انجام تحلیل مسیری افسردگی و کیفیت زندگی مدل علیتی فرضی این مؤلفه ها طراحی و با استفاده از آنالیز رگرسیون چندگانه، مدل نهایی مؤلفه های افسردگی و کیفیت زندگی ترسیم گردید. در این مطالعه متغیر افسردگی به عنوان متغیر وابسته و سایر متغیرهای مورد بررسی به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شدند و در برنامه spss18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بر طبق مدل نهایی تحلیل مسیری، مهمترین متغیرهای تأثیرگذار بر افسردگی به ترتیب، بعد روانی کیفیت زندگی(28%) وضعیت تاهل(25% )، بعد جسمی کیفیت زندگی(24%)، شیفت شب (18%)، سن(16%)، و اضافه کاری(12%) بوده که تاثیر مستقیم متغیرهای ذکر شده بر مؤلفه افسردگی در پرستاران بیش از تأثیر غیر مستقیم آنها از طریق بعد روانی و بعد جسمی؛ کیفیت زندگی می باشد. همچنین مدل مؤلفه های افسردگی و کیفیت زندگی این مطالعه (48 %) از تغییرات متغیر افسردگی را نسبت به متغیرهای مستقل در مدل تبیین نمود. نتیجه گیری: برنامه ریزی توسط مدیران پرستاری در جهت افزایش سطح بعد روانی پرستاران، توجه به تحکیم پایه های خانواده مثل ازدواج، کم کردن و توزیع تعداد ساعات کار و همچنین کم کردن ساعات کار در شیفت شب برای پرستاران می تواند باعث کم شدن افسردگی و افزایش کیفیت زندگی در آنها شود.